Cameron highlands - Bukit Merah

We beginnen de dag met weer een uitstekend ontbijt in het strawberry park resort. Verreweg het beste ontbijt dat we toe nu toe hebben gehad. Na de rekening van de afgelopen dagen te hebben betaald vertrekken we. We dalen aan een stuk door en de wegen worden steeds breder en beter.
Het Bukit Merah laketown resort ligt niet ver rijden van de afslag van de snelweg, dus we zijn er snel. Met een golfkar XXL worden we naar ons huisje gebracht. Het is een huisje dat op palen staat en dus boven het meer. Vanaf het balkon en de slaapkamer heb je een mooi uitzicht over het meer.
Het water in het meer staat hoog genoeg dus we kunnen naar het orang oetang eiland. We zijn als eerste bij de boot en denken alleen te gaan, komen er nog zo'n 50 Japanners aanlopen. Op het eiland legt een vriendelijke Maleisische dame ons eea uit, de Japanners hebben een eigen gids. We zien oa de apen Carlos, Sonia, Harry en nog een paar waar we de naam van zijn vergeten. Dan naar de babyapen. In de coufeuse liggen geen aapjes. Er zijn recent geen aapjes geboren (jammer) of ziek geworden (gelukkig). Wel rennen een paar aapjes pal voor ons heen en weer, klimmen in touwen en eten lekker fruit. We besluiten nog even terug te lopen naar de andere apen, dan snel terug anders missen we de boot terug naar het vaste land. Oeps, de boot is al weg maar gelukkig keert hij nog terug om ons op te pikken.
Dan gaan we naar het waterpark. Het park is een beetje verouderd, maar dat wisten we al. Wat minder leuk is, is dat alle glijbanen dicht zijn. Eigenlijk is alleen het golfslagbad open. Ook lekker om af te koelen. Wij zijn de enige westerlingen en verder zijn het een paar Japanners en Maleisiërs, die allemaal met hun kleren aan in het water zitten. Wij zijn in hun ogen vast en zeker half naakt aan het zwemmen. We koelen wel lekker af. Wout en ik gaan met de stoeltjeslift terug, Britt en Esther vertrouwen het ding niet helemaal en gaan lopen. Vanuit de stoeltjeslift hebben we een mooi uitzicht waar we allemaal niet in kunnen.
s'Avonds eten bij het enige restaurant. Prima, we kunnen kiezen uit een buffet. Dat doen we dus maar. We zitten bijna alleen maar op alle tafels staat wel een bordje gereserveerd. Weldra komt het ene na het andere Maleisische gezin, allemaal in mooie kleren en hoofddoeken. Wij kijken belangstellend (in onze korte broek en T-shirt) hoe ze hun borden overvol pakken en het eten met hun vingers naar binnen proppen.
Volgegeten lopen we terug naar ons huisje, terwijl er een paar druppels regen vallen. Binnen schrikken we ons rot, want over de muur schiet een hagedis weg. Een soort van huisdier zullen we maar zeggen.